Το τραίνο είχε φτάσει στο λιμάνι μόνο που δεν είχε θάλασσα. Τα ναυτάκια δεν είχαν πια πού να παίξουν το ρόλο τους. Δεν περίμεναν έναν σταθμό δίχως υγρό στοιχείο. Πώς ήταν δυνατόν να σκεφτούν αυτό το έγκλημα, είχαν αφαιρέσει τη Μαύρη Θάλασσα από τη Θράκη. Τόσο πολύ φοβόντουσαν οποιαδήποτε αντεπίθεση από τους επόμενους. Αυτή η δειλία ήταν χαρακτηριστική. Ήθελαν, λοιπόν, να μην συνδυάζουν οι Έλληνες τη Θράκη με τη Μαύρη Θάλασσα. Αυτό ήθελε να πει η Κυρία με το παράξενο καπέλο και γι’ αυτό ήθελε ένα λουλούδι πάνω του. Ήθελαν να σβήσουν ακόμα και τα ίχνη της Ρωμανίας. Το έγκλημα ήταν η γενοκτονία της μνήμης. Αυτό κρυβόταν πίσω από την ανταλλαγή των πληθυσμών. Η γυναίκα κινδύνευε λοιπόν. Γιατί η εθνοκάθαρση ήταν μόνο το πρώτο στάδιο. Ο αφανισμός κάθε ίχνους ήταν η συνέχεια. Κι έπρεπε τώρα να σκεφτούν την αλλαγή φάσης για το μέλλον. Αυτή ήταν η σκέψη του Δασκάλου.
https://www.lygeros.org/articles?n=14893&l=gr
