-Επιτέλους ένας άνθρωπος!
Το είχε πει με μία κραυγή απόγνωσης.
-Τι θέλετε, Κυρία μου.
-Θέλω να με βοηθήσετε… Τι άλλο;
-Σωστά, τι άλλο… Στην υπηρεσία σας, πείτε μου.
-Θέλω…
-Ναι…
-Τι θέλω κι εγώ δεν ξέρω… Θέλω να φύγω και να μείνω…
-Συγγνώμη;
-Το μικρό μπαούλο μου, παρακαλώ.
-Ναι, βέβαια.
Κι ενώ στην αρχή φαίνεται ασήκωτο, ο υπάλληλος ξαφνιάζεται από την ελαφρότητα του είναι του και κοιτάζει την Κυρία μ’ ένα περίεργο τρόπο.
-Σας ξάφνιασε κάτι;
-Το βάρος του, Κυρία μου.
-Είναι η ψυχή μου, Κύριε.
-Καταλαβαίνω.
Ανεβαίνουν στο τραίνο λίγο πριν τον Δάσκαλο και τον μαθητή που τους πρόλαβαν ίσα ίσα.
Πηγή: https://www.lygeros.org/articles?n=14873&l=gr
Στο παραπέντε
Ν. Λυγερός
-Δάσκαλε, παραλίγο να χάσουμε το τραίνο.
-Αστειεύεσαι, μαθητή.
-Αν δεν ήταν η Κυρία να το καθυστερήσει, δεν θα το είχαμε προλάβει.
-Όμως ήταν η Κυρία.
-Ναι, όντως.
-Ας ψάξουμε καλύτερα τις θέσεις μας.
-Ζήτησα ένα παράθυρο.
-Σωστά έπραξες.
-Για να είμαστε από την ίδια πλευρά.
-Είναι προτιμότερο για το σκάκι.
-Και οι άνθρωποι, Δάσκαλε.
-Είναι κομμάτια του Χρόνου.
-Μα τους ακρωτηρίασε η κοινωνία…
-Ανήκουν όμως στην Ανθρωπότητα.
-Θα τους βοηθήσουμε λοιπόν.
-Μόνο έτσι υπάρχει έργο.
-Και το σκάκι;
-Είναι μία προετοιμασία…
-Για ποιο πράγμα;
-Για να μην θυσιάζουμε τους δικούς μας με άσκοπες κινήσεις.
Πηγή: https://www.lygeros.org/articles?n=14874&l=gr
