Στις διαπραγματεύσεις είδαμε πολλές κινήσεις και λίγες πράξεις. Τώρα έχουμε ελάχιστες κινήσεις για να κάνουμε πολλές πράξεις. Κι όπως είναι οι πράξεις κι όχι οι κινήσεις που καθορίζουν την πορεία μας, πρέπει αυτές να γίνουν με μεγάλη προσοχή για να έχουν ένα στρατηγικό υπόβαθρο, διότι στη συνέχεια πρέπει να τις υποστηρίξουμε έμπρακτα. Τώρα δεν έχουμε να κάνουμε με κομματικές δηλώσεις, προτάσεις, αντιπροτάσεις, αλλά με εθνικές αποφάσεις που γίνονται σ’ ένα πλαίσιο αναδίπλωσης. Έτσι αυτές οι πράξεις είναι καθοριστικές. Συνεπώς δεν πρέπει να τις βλέπουμε ως την απόδειξη της λήξης μιας κρίσης αλλά ως έναρξη νέων δεδομένων που θα αποτελούν αρχικές συνθήκες για το μέλλον της πατρίδας μας. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να κινηθούμε και για το θέμα των οριοθετήσεων της ελληνικής ΑΟΖ, για την αξιολόγηση του δεύτερου θαλάσσιου οικοπέδου, για τον αγωγό East Med, για το Interconnector EuroAsia, για τον ελληνικό ζεόλιθο. Όλα αυτά τα θέματα είναι στρατηγικής σημασίας και εθνικής αξίας κι αποτελούν εποικοδομητικές λύσεις σε οικονομικά προβλήματα που δεν λύνονται μόνο μ’ ένα οικονομικό τρόπο. Έχει λοιπόν νόημα να εγκλωβιζόμαστε σ’ ένα πλαίσιο αποκλειστικά οικονομικό δίχως να το συμπεριλάβουμε στη γεωπολιτική μας μέσα σε μία εθνική υψηλή στρατηγική;
